Myślicie, że wojna polsko-polska to szczyt? Spójrzcie na wojnę gruzińsko-gruzińską

Na oficjalnej stronie gruzińskiego MSW zamieszczono film. Widać na nim, jak kolumna samochodów rozjeżdża policjanta. Kolumna ta – jak informuje MSW – to kolumna Nino Burdżanadze. Kontrkandydatki prezydenta Saakaszwilego, inspiratorki protestów przeciw niemu.

Obejrzyj film TUTAJ

Na filmie widać, jak kawalkada „arcywroga” prezydenta Saakaszwilego opuszczająca aleję Rustawelego (tradycyjne miejsce protestów antyrządowych) i wjeżdżająca na plac Wolności – rozjeżdża człowieka.

Niewiele wcześniej policja rozpędziła demonstrantów domagających się ustąpienia prezydenta. Opozycjoniści twierdzą, że policjanci byli wyjątkowo brutalni. Zginęły dwie osoby. Jak twierdzi MSW – obie w wyniku potrącenia przez samochody demonstrantów.

MSW ujawniło ponadto – a telewizje podchwyciły – nagrane ukrytą kamerą spotkanie członków opozycyjnego ugrupowania Burdżanadze planujących wynajęcie bojówkarzy w celu wywołania zamieszek i destabilizujących państwo, a – być może – przeprowadzenia nawet zamach stanu.

Nagranie pochodzi z jednej z tbiliskich restauracji. Widać tam między innymi Badriego Bitsadze, męża Burdżanadze, który mówi o uzbrojeniu bojówkarzy w koktajle Mołotowa. Inny opozycjonista, Irakli Batiaszwili, mówi o „3000 doświadczonych i zorganizowanych wojowników, którzy, wsparci przez tłum, będą niemożliwi do pokonania”.

Nagranie to można zobaczyć TUTAJ.

Opozycja oskarża Saakaszwilego o dyktatorskie zapędy i polityczną tromtadrację oraz nieudolność, które doprowadziły – między innymi – do porażki w wojnie z Rosją oraz do utraty Osetii Płd. i Abchazji. Porażka ta przez wielu uznana została za kompromitującą (by przypomnieć choćby paniczną ucieczkę wojsk gruzińskich z Gori i pozostawienie miasta na pastwę Rosjan i osetyńskich maruderów).

Opozycjoniści bardzo chcą wzbudzić w kraju antysaakaszwilowską rewoltę. Nino Burdżanadze mówiła już o „początku rewolucji” i o „dniu gniewu”. Telewizja „Rustawi 2” opublikowała nagranie, na którym opozycjonistka rozmawia ze swoim synem na temat „wojny domowej”. Wygląda jednak na to, że mamy do czynienia z zaklinaniem rzeczywistości. Saakaszwili bowiem cieszy się poparciem znacznej części ludności. Poparcie to zyskał głównie dzięki kilku efektownym ruchom, przede wszystkim zdecydowanej i odczuwalnej zmianie jakościowej w policji i nadawaniu państwu coraz bardziej zachodniego charakteru.

Jakkolwiek wiele zarzutów opozycji jest prawdziwych (organizacje praw człowieka informują, że działacze antyrządowi bywają aresztowani, efektownie zreformowana policja to jedna strona medalu, ale system penitencjarny i sądowy pozostają po sowiecku nieudolne i dalekie od humanitaryzmu, prawnicy protestują przeciwko wulgaryzacji prawa karnego dokonanej pod płaszczykiem walki z przestępczością, stosunki z Rosją są w opłakanym stanie, po wojnie z 2008 roku przystąpienie do NATO czy UE, jedynych w gruncie rzeczy gwarantów zachodniej drogi rozwoju Gruzji, odłożone zostało ad calendas Graecas. Agent rządowy na spotkaniu gruzińskich opozycjonistów to także mało demokratyczny odruch, choć w tym akurat wypadku okoliczności wydają się jego obecność usprawiedliwiać), to Gruzini odczuwają zmiany wprowadzone przez Saakaszwilego i doceniają je.
W zeszłorocznych wyborach samorządowych zwolennicy prezydenta odnieśli druzgocące zwycięstwo.

W 2007 roku Saakaszwili – również po protestach opozycji – dokonał efektownego teatrzyku: ustąpił ze stanowiska i zorganizował przyspieszone wybory, w których zwyciężył. Wolno przypuszczać, że zwyciężyłby i teraz.

Ziemowit Szczerek