Supervaclav broni Czechów

Polacy mają Wilq’a, Rosjanie – Superputina, Amerykanie superbohaterów na pęczki – tylko Czechów do tej pory nie miał kto bronić przed złym, złym światem. Ale to się zmieniło. Bo oto pojawił się Supervaclav i nic już nie będzie jak dawniej. Podnieś, Czechu, głowę!

Ma na głowie biały kask, a na kasku – by wszystko było jasne – wypisane wielkimi literami, że jest z niego „Supervaclav”, nikt inny. Pod czarnymi okularami nosi coś, co wygląda jak podkładka pod myszkę, tyle, że jest wykonane z gumy. Strój ma czerwono (góra) – niebieski (dół) z białą wstawką w okolicach krocza. Płaszcz – niebieski. Buty ma ciężkie, glanowate. I lepiej z nim nie zadzierać. Bo zainterweniuje i zwyzywa po czesku. Od „wołów”.

Z kim walczy?

Na przykład z takimi „wołami”, którzy nie sprzątają po swoich psach. Jedna z najbardziej znanych akcji Supervaclava na tym właśnie polegała. Gdy w miejskim parku zobaczył Supervaclav takiego „woła”, od razu do niego podbiegł i kupę „wołowego” psa rozsmarował „wołowi” na plecach. Nic to, że potem trzeba było spieprzać ile sił w superbohaterskich nogach – grunt, że akcja się powiodła, a „wół” już zawsze – podczas defekacji swojego pieska – będzie się nerwowo rozglądał, czy aby nie nadbiega Superwacław, zamiast patrzeć ulubieńcowi w oczy.

Z palaczami. Kiedy Superwacław zobaczy takiego „woła” palącego na przystanku czy w innym miejscu publicznym, może nawet wodą oblać. I znów – co z tego, że potem trzeba schrzaniać aż się dymi, a czasem nawet dostać po kasku. Grunt, że żaden palacz publiczny nie jest teraz pewien dnia ani godziny.

Z parkującymi na miejscach dla inwalidów. Jak taki „wół” zaparkuje na miejscu dla inwalidy, Supervaclav podjedzie wózkiem widłowym i podniesie autko. Cóż, że potem trzeba uciekać…

Supervaclav posiada – oczywiście – supermoce, które rozwinął pod okiem znakomitych i tajemniczych guru. Rozwinął te moce gdy już się zdecydował zostać superbohaterem, jest bowiem człowiekiem rzetelnym i swoje wybory życiowe traktuje poważnie.

Czeska prasa nazywa go „demonem praskich ulic”. Na Facebooku ma dziesiątki tysięcy znajomych.
Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że Supervaclav walczy o jakże niemodną polityczną poprawność i o – było nie było – dobre maniery. Do tej pory o takie rzeczy walczyły głównie starsze panie i emerytowani panowie. Ich postulaty określane były generalnie mianem wapniactwa i czepiania się. „Czynienie dobra” zawsze było mało sexy i mało kręcące. Nudne. Kojarzące się z ględzeniem ciotek, wujków i babć po tramwajach.

Jednak wystarczyło – póki co – ubrać to nudne gadanie w przegięty komiksowy kostium, nadać im „niegrzeczną” formę, by Supervaclav ze swoimi mało przebojowymi postulatami stał się kultowy i „cool”.
Póki co – ciekawe. Ciekawe też jak szybko Supervaclav uznany zostanie za czepliwego mantykę i będzie musiał zwijać interesik.